Het is november 2007 en behoorlijk koud op Menorca voor de tijd van het jaar. Een klein zwart wit katertje komt bij ons huisje aangelopen. Hij is heel erg lief en wil dolgraag bij ons binnen zijn. Nou, dat mag. Dan kunnen we hem meteen ontwormen, ontvlooien en goed te eten geven zodat hij later meer kans heeft.
Zijn staartje is zwart met een klein wit puntje aan het uiteinde. Het was dus niet zo moeilijk om een geschikte naam voor hem te vinden.
Tippie had het meteen naar zijn zin. Hij verkende vol zelfvertrouwen ons huisje en keek zelfs of er iets van zijn gading te vinden was in de vaatwasser. Maar na enige tijd werd Tippie verkouden. En dat werd steeds erger.
Hij werd zwaar ziek en kreeg geen lucht meer. Hij moest bij de dierenarts opgenomen worden. Hij kon niet meer eten, zelfs niet gedwangvoerd worden, dus werd hij via een sonde gevoerd.
Albert, een spaanse vrijwilliger van de stichting Los Banyetes die toen nog bestond, nam onze taak over toen wij weer naar Nederland terug moesten. Het heeft lang geduurd, voordat Tippie er weer bovenop was. Daarna heeft Albert hem mee naar huis genomen.
Iedere keer dat we daarna op Menorca waren, zijn we Tippie gaan opzoeken. Iedereen was heel erg gek met hem. Hij was lief, speels, gehoorzaam, leuk naar de andere katten en naar mensen toe, kortom: geweldig.
Toen we in november 2008 terugkwamen, waren echter Albert en ook Tippie verdwenen. Niemand wist waar ze waren. Los Banyetes bestond ook niet meer.
Het heeft een heel jaar geduurd voor we er achter kwamen, wat er met Tippie gebeurd was. Albert was naar Barcelona verhuisd en kon geen katten meenemen. Tippie was achtergelaten bij een ouder echtpaar van italiaanse afkomst.
We hebben ze kunnen bezoeken. Ze zijn heel erg gek met Tippie. Hij leeft als een vorst. Hij moet alleen op dieet van de dokter. En hij is nog even lief als vroeger.