Pepita

6 februari 2011

Pepita

Dit schildpadpoesje uit Los Delfines is al heel oud. Ze heeft verschillende nestjes gehad, tot de ‘eigenaar’ toestemming gaf om haar te castreren. Ze krijgt wel voer, maar moet het verder zelf zien te redden.

Toen we haar in de winter weer zagen, bleek ze heel erg vermagerd te zijn. Ik riep haar en ze kwam klaaglijk mauwend naar me toe. Ik pakte haar op en ze drukte zich stevig tegen me aan, alsof ze wilde zeggen: “alsjeblieft, neem me mee.” Haar huid voelde heel erg droog aan en ze had veel kale plekken. Bovendien zat ze natuurlijk onder de vlooien. Het was dus hoog tijd, dat we haar meenamen. Een ontwormingskuur en ontvlooiingsmiddel is zo gegeven, maar de diarree ging niet over.

Bij de dierenarts bleken er nog andere parasieten in haar darmen te zitten. Ze kreeg ook hiervoor tabletten en werd op een dieet van digestive voer gezet. Dat bleek een goede zet te zijn, tesamen met het heerlijke rustige leventje wat ze bij ons binnen leefde. Ze lag lekker ’s avonds bij ons op schoot en ’s nachts bij ons op bed.

Maar na een paar weken moesten we weer naar Nederland. Gelukkig is Marlene altijd bereid, om voor verdere opvang te zorgen. Verschillende weken is ze nog bij haar gebleven, tot ze helemaal in orde was. Ze is weer terug naar de plaats waar ze thuis hoort, maar we houden haar in de gaten.