Pipi

2 januari 2008

Pipi en Pepe

Ieder jaar komen er in de winter in ons gebied katers aangelopen, die we nog nooit gezien hebben. Waarschijnlijk komen ze van boerderijen in het binnenland van Menorca, waar ze verjaagd zijn door de ópperkater' en zin ze gaan zwerven op zoek naar eten en vooral vrouwtjes.

Zo ook begin 2008. Bij ons huisje kwamen er zelfs twee vrijwel tegelijkertijd. We hebben ze zo snel mogelijk gevangen, laten castreren en ontwormen.Ook zijn ze allebei getest op kattenaids en leucose. Beide waren gelukkig negatief. Omdat we meer dan genoeg katten bij ons huisje hebben, hebben we ze bij een andere, rustige voederplaats uitgezet. Het ene katertje, een zelfverzekerd roodwitje, zijn we nog meerdere keren tegengekomen, het andere, een lichtrood tabby katertje, was meteen verdwenen. 

Tijdenlang zagen we hem niet, tot hij in april bij een andere voederplaats 'de Chinees' opdook. Omdat hij vanaf de eerste keer dat we hem zagen heel klaaglijk mauwde als een jong vogeltje, heb ik hem Pipi genoemd. 
En dat was ook het eerste wat ik toen weer hoorde. Hij had mijn stem gehoord - we roepen altijd een tijdje bij de voederplaatsen - en bleek, sterk vermagerd, op een dak in de buurt te zitten. 
Voor dit soort gelegenheden zijn de blikjes Gourmet gold in het handschoenkastje en hij at het met heel veel smaak op. Logisch, dat hij vanaf toen graag naar mij toe kwam en zich lekker liet strelen. 

Op dezelfde voederplaats leeft ook Pepe, een zilvergrijs tabby katertje, dat in 2006 geboren is. Hij vindt dat dit zijn voederplaats is, met zijn mensen waardoor hij heel graag gestreeld wordt. Pipi werd daarom regelmatig op zijn nummer gezet en wist zijn plaats. 
Dit ging een jaar goed, tot een andere - niet gecastreerde - kater die bij Spanjaarden die daar wonen hoort, de schrik in de wijde omtrek werd. Veel katers verdwenen en ook Pipi zagen we driekwart jaar niet meer. 
En weer kwam hij, nu in oktober 2009, bij 'de Chinees' klaaglijk mauwend aangelopen toen hij mij hoorde roepen. Dit keer had hij een heel grote wond op zijn bolletje en zag er behoorlijk mager uit. Hij had duidelijk het onderspit gedolven. Terwijl Herman snel thuis een kooi haalde, heb ik hem bezig gehouden met weer een blikje Gourmet gold. Gelukkig konden we hem meenemen naar de dierenarts, en later naar ons huisje. 
Daar moest hij binnenblijven, waar hij erg ongelukkig door was en wij ook, want hij liet dat de hele nacht door goed merken. Na twee nachten hebben we hem naar Margarita's dierenparadijs gebracht. Zijn wonden zijn daar gelukkig snel genezen.

Als we op Menorca zijn, gaan we hem zo vaak mogelijk opzoeken.
En iedere keer mauwt Pipi op zijn bekende manier, nu niet meer van de honger, maar omdat hij zo tevreden en blij is.