Pepe

10 oktober 2006

Pepe

In de zomer van 2006 dook er een mooi kitten op bij de voederplaats die we ‘Chinees’ noemen. Hij was heel aanhankelijk en veel mensen wilden hem graag meenemen, maar wisten niet hoe ze dat voor elkaar zouden konden krijgen. Toen wij hem in oktober voor het eerst zagen, waren we ook meteen verkocht. Hij lijkt bovendien sprekend op onze Captain, wat voor mij al meteen een aanbeveling is. De engelse dame die in die tijd enkele voederplaatsen voor ons verzorgde, had hem Pepe genoemd.
Hij bleef trouw bij deze voederplaats en iedere keer als wij daar kwamen, jaar in jaar uit, was hij al aanwezig als hij onze auto hoorde stoppen of hij kwam binnen een minuut aanlopen. Ook onze vrijwilligsters Marta en Sandra leerden hem al meteen kennen. Iedereen gaf het aan elkaar door: Pepe was er weer, of: Pepe wilde gestreeld worden, of Pepe eet het liefst de brokjes uit je hand. In juni echter kwam hij niet opdagen bij de voederplaats. Twee dagen daarna ook niet en de keer daarop ook al weer niet. We maakten ons erg grote zorgen, dat was niets voor Pepe.
Die avond werd er bij ons aan de deur geklopt. Een Spaanse dame, Maria, stond voor mijn neus en probeerde me iets te vertellen over ene Mishi. Het duurde een tijd voordat ik begreep, dat ze het over Pepe had. Ze hadden een vakantiehuis naast de voederplaats waar Pepe zit en vertroetelden hem als ze daar waren. Hij was een paar dagen weg geweest en ’s morgens doodziek op komen dagen. Hij was zo slap, dat hij niet eens over de poort kon springen, wat hij anders altijd deed. Hij was sterk vermagerd en kon niet eten. Ze waren met hem naar de dierenarts geweest, maar omdat hij meerdere keren per dag dwangvoer moest krijgen, konden zij hem niet voldoende verzorgen. Gelukkig wisten ze van ons en waar we woonden. En dat we op Menorca waren natuurlijk.
De volgende morgen vroeg werd Pepe/Mishi bij ons afgegeven. Los in de auto, op de arm bij ons het huisje ingedragen. Hij was helemaal geel. Na een paar dagen, begon  hij weer zelf te eten. De medicatie en het dwangvoeren had zijn werk gedaan. Iedere dag kwamen Maria en Mariano kijken hoe het met hun katertje ging. Na 10 dagen konden Pepe/Mishi én wij weer naar huis en hadden wij er twee goede vrienden bij, die indien nodig helpen met het vullen van de voederplaatsen!