You're always a day away.
Er was eens een mooie zilvergrijze kater.
Omdat de mensen in het hotel hem allemaal heel erg lief vonden, werd hij iedere dag heerlijk verwend.
De hele zomer had hij een geweldig leven. Hoewel de eigenaar van het hotel een hekel aan katten had, zorgde het personeel er voor, dat hij steeds lekkere hapjes kreeg en de meest comfortabele slaapplaatsen.
Maar, ook aan de zomer kwam een eind en het hotel ging sluiten. Wat moest er met de kater gebeuren? Waar kon hij naar toe?
Manolo interesseerde zich daar niet voor. Voor hem was het leven fantastisch met zoveel lieve mensen die voor hem zorgden.
Gelukkig werd er iemand gevonden, zo'n 10 kilometer van het hotel verwijderd, die hem wel wilde hebben.
Er waren daar al veel meer katten, dus nog eentje erbij was geen probleem.
Manolo werd naar de dierenarts gebracht, gecastreerd en kwam daarna op zijn nieuwe adres.
Er waren ook kleine kinderen in zijn nieuwe thuis. Die hielden allemaal van katten, maar ze lieten te snel de deur openstaan, zodat Manolo naar buiten kon. Hij bleef nog een dag of twee in de buurt, maar besloot toen terug te gaan naar het hotel met de lieve mensen. Na een paar dagen kwam hij daar aan.
Het hotel was echter gesloten en er waren geen mensen die hem iets lekkers gaven.
De mensen die in de buurt woonden, probeerden hem op allerlei manieren te verjagen. Omdat hij overal binnen probeerde te komen, sloten ze hem zelfs enkele dagen in een huisje op.
Toch bleef hij zeker twee weken daar in de buurt rondhangen.
Wij kwamen op 22 november 2009 weer aan op Menorca. Manolo kenden we van het hotel. We hadden er zelfs voor gezorgd, dat hij gecastreerd werd en naar zijn nieuwe thuis gebracht werd. Maar daar hebben ze hem niet een tijdje binnen gehouden en bleek hij na drie dagen vertrokken te zijn, op zoek naar zijn eigen hotel, 10 kilometer ver weg.
Op de avond voor was hij nog in de buurt van het hotel gezien. Op zondagavond echter was hij verdwenen.
We waren één dag te laat.
Overal hebben we gezocht. De hele winter en in het voorjaar hebben we hem niet gevonden. Tot we in juni terugkwamen. Weer was hij gezien bij het hotel. Weer hadden ze hem weggejaagd omdat ze bang waren voor de eigenaar.
Weer waren we een dag te laat.
Marlene zag hem voor de poort van haar tuin, maar moest dringend naar de stad.
Een paar dagen daarna zag ze hem in de buurt van haar huis, kon hem zelfs strelen en wat te eten geven, maar had geen kooi bij zich, zodat ze hem niet mee kon nemen.
Joy en Perry Lushington zagen hem op de laatste morgen van hun verblijf, belden ons meteen op, maar opnieuw vonden we hem niet.
Nadat wij weer naar Nederland moesten, is Marlene doorgegaan met zoeken.
Ze zag hem, maar hij liep weg. Twee dagen daarna zag ze hem weer en bleef hij zitten. Geen wonder, hij was ernstig gewond op zijn rug, waarschijnlijk geschept door een auto. Hij liet zich gelukkig wel oppakken en Marlene kon hem meenemen naar de dierenarts. Het heeft een heel lang geduurd voordat de wonden genezen waren. Tot overmaat van ramp kwam hij bij Marlene ook nog klem te zitten met zijn staart, zodat het vel er gedeeltelijk afgeschuurd werd. Maar ook dat is weer genezen.
Sinds eind augustus 2010 is Manolo in Margarita's Paradijs.
Van een prachtige kater, die als een prins leefde in het hotel is hij veranderd in een teruggetrokken kater, die nog veel liefde en verzorging nodig heeft. Maar dat krijgt hij vanaf nu.
Voor Manolo is 'tomorrow' vandaag geworden.
Hij hoeft niet meer te zwerven. Hij is eindelijk thuis.
En als we tegenwoordig in het Paradijs komen, komt Manolo even later om mijn benen draaien en laat zich dan heel graag oppakken en knuffelen. Hij geniet weer met volle teugen van het leven.