Welkom klein opdondertje
Als eenzaam, schuw en broodmager rood katertje van een week of zes, zeven zag Marlene Leo voor het eerst bij de voederplaats ‘electriciteitshek’, duidelijk achtergelaten door iemand.
Ze zorgde ervoor dat hij iedere keer de beste stukjes kippenvlees kreeg toegeworpen en hij begon aan te komen.
Tegen de tijd dat Herman en ik kwamen, zag hij er helemaal niet meer zo slecht uit.
Hij werd echter erg verkouden. Tijd dus, om hem te vangen. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Hij liet zich niet benaderen, hoe lekker het voer ook was dat ik bij me had.
Ook bleef hij verre van de vangkooi.
Ruim een week later hadden we hem nog steeds niet en werd zijn verkoudheid zo erg, dat hij niet eens meer at.
In een laatste poging met speciale handschoenen kregen we hem gelukkig toch te pakken en ging hij mee naar de dierenarts, waar longontsteking geconstateerd werd en hij convenia kreeg en metacam. Hij kon natuurlijk niet losgelaten worden en daarom werd er een grote bench extra opgezet in de logeerkamer.
Omdat hij toch moest eten, probeerde ik hem A/D in een spuitje te voeren.
En dat lukte gelukkig. Ons katertje gaf zich daarna helemaal over en na een dag of twee liet hij zich zelfs over zijn buikje aaien.
Een paar dagen ging het iedere dag een beetje beter, tot hij de laatste avond van ons verblijf ineens doodziek werd.
Bij de dierenarts bleek hij ruim boven de 41 °C te zitten en moest hij de nacht blijven.
Leo bleek een vechtertje te zijn en de volgende morgen hebben we hem mee naar Marlene genomen die hem verder zal verzorgen.
Het gaat Leo weer een beetje beter, maar het zal nog een hele tijd duren, voordat hij weer buiten rond kan springen.