Op een zondagmiddag in het voorjaar hadden we met de voorzitster van de Protectora - Joana Roman - bij het asiel afgesproken. Zij heeft de sleutel en we wilden een speelkameraadje voor Leo uit het asiel halen. Er zaten weer een stuk of 15 katten, de een nog liever dan de ander. Er was één jonkie bij, misschien één maandje ouder dan Leo. Hij liet zich heel graag oppakken, hoewel we heel lekker voer op de grond neergezet hadden. Mariette was er ook bij en zei meteen: wat is dat een heerlijk Jochie!
De keuze was snel gemaakt, maar Jochie moest nog een aantal dagen in het asiel blijven, omdat zijn ‘baasje’ hem misschien nog terug wilde. Kans van nog geen 0,1% op Menorca. Wij gingen weer naar buiten en Jochie kroop tegen het gaas omhoog om bij ons te kunnen komen. Hij leek echt te willen zeggen: “Jullie wilden me toch meenemen? Doe dat dan!”
Een paar dagen later ging Jochie rechtstreeks van het asiel naar de dierenarts om gecastreerd te worden. Tegelijk onderzoeken en inenten, waarna hij bij ons in huis kwam. Voor hem begon een heerlijk leven. Hij voelde zich meteen thuis en sliep bij ons op bed. Na enkele dagen hebben we hem naar Mariette en Leo gebracht. Het was even spannend. Zouden ze elkaar accepteren? De eerste dagen was Leo heel terughoudend.
Maar, twee kittens bij elkaar, dat werd toch steeds meer spelen. Beiden zijn nog een paar keer ernstig ziek geworden, maar nu zijn ze allebei meerdere keren ontwormd en gevaccineerd. Jochie heeft nu een geweldig leven: Natje, droogje, vriendje, lieve mensen, veel ruimte. Dat dat maar lang voor hem mag duren!