Donna

17 oktober 2009

Donna

In oktober 2009 vroegen de mensen van de dierenbescherming ons om naar de kittens in Margarita's Paradijs te komen kijken. Nou, graag! Heerlijk om te zien hoe ze met elkaar spelen en het goed hebben. Alleen één katje zat diep weggedoken onder een bank. Ze was duidelijk heel erg bang. Het poesje was door iemand op straat in de stad gevonden. Deze man vond, dat het een beetje raar liep. Er waren geen andere katten in de buurt. En toen hij het oppakte en er naar keek, zag hij, dat het geen ogen leek te hebben. Zo'n katje hoort niet thuis alleen op straat. 
Maar ook bij Margarita had het niet zo'n fijn leven. Alle andere kittens konden zien; zij kon alleen maar horen, ruiken en voelen. Er gebeurde veel te veel voor haar. Daarom het verzoek, of wij in Nederland niet een goed adres wisten voor haar. Dat moesten we toch kunnen regelen. Om te beginnen namen we haar meteen mee naar ons huisje. Daar werd ze binnen de kortste keren heel zelfverzekerd. Geen lawaai van andere katten, alles bleef op zijn plaats staan, ze sliep bij ons op bed en na een dag of twee sprong ze daar zelfs op en af. Ook de bank was overdag een hele geliefde slaapplaats voor haar. 
Na een weekje ging ze zelfs met ons mee naar buiten het terras op. Maar verder niet, dat vond ze toch te gevaarlijk. En wij waren het natuurlijk met haar eens. Ze leerde al snel te spelen met enkele speelgoedjes die lawaai maakten.
Uiteindelijk gingen we met haar naar Nederland. Ze bleef zolang bij ons boven op de logeer-kamer en een van ons sliep iedere nacht bij haar. Shirley Hendriks van dierenkliniek Makatsi hoorde over haar. Zelf had ze al een blinde kat en het leek haar een goed idee, dat deze een metgezel zou krijgen. 
Het was moeilijk afscheid te nemen van onze Donna, maar we zijn er zeker van dat ze geen beter thuis had kunnen krijgen. 
Donna meisje, we hebben het heerlijk gevonden om te zien, dat je van een bang katje veranderd bent in een heerlijk speels, aanhankelijk katje. Het ga je goed.